Philippe Vandenberg Brief aan de neger


Zoals ik kind was, zo ben ik lang schilder geweest.
Bij gebrek aan moedertaal ben ik het schilderij binnengetreden om de vragen, de eisen te formuleren.
Maar waar vond ik, eens de vragen gesteld, de eisen geformuleerd, antwoorden?
En zo werd ik een schilder van versperringen. Schilder van het exil. Schilder van grote kruisigingen, versperringen binnen in het doek, die de gave huid van het schilderij scheuren. Ben ik nog onschuldig?

En nu, met het mes nog dichter op de keel, nu al het zeggen gezegd is - zonder enig resultaat -, de bluf van het geluk met leugens is doorzeefd, nu geen enkele strategie ons nog kan helpen de waanzin te overstijgen en alleen de imbecielen veinzen geen schrik te hebben, nu dringt zich de vraag op: 'Zijn wij mislukte schilders?' 
Hoeveel zijn er trouwens die begrijpen dat schilderen betekent: afhankelijk zijn van iets dat buiten onszelf is?

Ik hou alleen nog van negers, de negers van het schilderen.
(...)